SANA`Y AKO NA LANG.

SANA`Y AKO NA LANGSimula pa noon ay naging matalik na magkakaibigan na sina Arkin,Chi,at Jefferson. Hindi biro ang pinagsamahan ng tatlo kung kaya`t ganoon na lang ang tibay ng kanilang samahan. Ngunit nanganganib yung mabuwag nang dahil lang sa pag-ibig.Will they let love rule over them or just let it slipped away?CHAPTER 1:Panay ang ngiti ni Chi habang nakaupo sa isang malaking bato sa tapat ng kanilang bahay, at para bang isang di mapalagay na kiti-kiti. Nangunot ang noo ni Jefferson o Jepot sa mga malalapit na kaibigan, nang makita ang una na panay ang hagikgik. Unti-unti ay lumapit siya sa likod ni Chi at ..“Bang!” sundot ni Jepot sa pisngi ng kaibigan nang lumingon ito nang mapansing merong ibang tao.“Panira ka naman eh! Nagmo-moment yung tao tapos bigla ka nalang ..” nguso ni Chi.“Eh,ano ba kasing nangyayari sayo? Para kang sinapian nang kiti-kiti diyan ah?” taas-kilay naming sabi ng kaharap.“Sekretong malupet!” sabay tawa ni Chi. “Halika na nga, kanina pa ako naghihintay sa`yo ah, male-late na tayo oh?” dugtong nito at tumingin sa relong pambisig.Nagkamot-ulo naman ang binata, at luminga-linga. “Asan na ba kasi si Arkin?”“Oh,ayan na pala eh” turo ni Chi sa paparating na si Arkin.“Tara,guys!” sabi nito,at nagsimula nang maglakad patungo sa school nila. Sumunod naman ang dalawa. Mga ilang metro lang kasi ang layo niyon kaya mas pinili nalang nilang maglakad para makatipid sa pamasahe. Araw-araw nilang ginagawa yun kung hindi man umuulan. Sila na talaga ang parating magkasama. Magkaibigan na kasi sila at magkapitbahay simula pa noong elementarya. Kahit nga mga magulang nila`y malalapit rin sa isa`t isa. Kilalang-kilala na nila ang likaw ng bituka ng bawat isa. At ngayon nga`y nasa highshool na sila. Si Chi ay third year at sina Arkin at Jepot naman ay parehong nasa fourth year sa pinapasukang paaralan.“Ah,Chi!” tawag ni Arkin nang magkahiwa-hiwalay na silang tatlo para pumasok sa kanilang room. Bigla ay lumapit uli ang binata sa kaibigan.“Pahiram muna ng ballpen oh,nawala nga pala kasi yung sakin eh. Hindi pa ako nakakabili ulit. Isasauli ko mamaya,pramis” nakataas-kamay pa ang isang kamay nito tanda ng panunumpa.Ngumisi si Chi “Ikaw naman,kahit di mo na isauli. Para namang hindi tayo magkaibigan niyan eh” tapos ay kinuha nito ang bolpen sa bulsa ng sariling bag at iniabot agad iyon sa kaharap.Ngayon lang nakakita si Jepot ng ganoong klaseng ngiti mula kay Chi. Pati mga mata nito ay palaging nakangiti na para nang walang bukas. Blooming? Hmm, hindi nalang niya binigyang pansin iyon at sakto namang nag-ring ang bell kaya nagmadali na ang tatlo patungo sa kani-kanilang silid-aralan.



Nagkatinginan sina Tammy at Mika, at panay ang kunot ng noo , mga kaklase ni Chi. Kanina pa kasi palaging ngumingiting mag-isa ang huli kung kaya`t ganoon nalang ang reaksyon ng dalawa. Tinabihan siya ng dalawa, recess nung mga oras na iyon kaya libre silang makipag-tsismisan.

“Tsk tsk. Delikado na `tong isang `to.” Sabi ni Mika.

“Oo nga! May sira na atang ulo nito eh” nakatawa naming dugtong ni Tammy.

Bigla ay napalingon si Chi sa dalawa at bahagyang napasimangot.

“Alam mo Chi,baka hindi mo lang napapansin ah? Pero para ka nang luka-luka diyan” si Mika. “Ano ba kasing ini-ngisi-ngisi mo diyan?”

Tumungo ang dalaga na para bang nahihiya. “Alam niyo kasi girls, parang .. parang inlab na yata ako eh”

Napamulagat ang dalawa at niyugyog ang balikat niya “ Kanino? Sabihin mo na sa`min dali!” sabay pa nitong sabi.

Ibinulong naman iyon ni Chi sa mga ito at lumaki ang mga mata nito pagkatapos. Sumenyas ang una na huwag iyong ibanggit sa iba.

“Eh pero paano iyon. Diba matagal na kayong magkaibigan?” si Tammy.



KANINA pa nagpabaling-baling si Chi sa kanyang higaan. Hindi pa rin matanggal sa isipan niya ang sinabi sa kanya ni Tammy. Kung hindi lang sana hadlang ang pagkakaibigan, disin sana`y matagal na niya iyong sinabi sa itinatangi. Hindi niya alam kung saan o kung paano. Basta isang araw, pag-gising niya`y naramdaman nalang niya ang hindi maipaliwanag na saya. Bigla nalang itong mas lalong gumwapo sa paningin niya, na ang sa totoo`y para namang walang nagbago dito. Kumpleto na ang araw niya, masilayan lang ang binata. Noong una`y, palagi niyang itinatanggi sa sarili na isang paghanga lang ang kanyang naramdaman, pero nitong mga huling araw ay tanggap na niyang isa iyong pag-ibig. Ang kanyang unang pag-ibig.


Matagal na silang magkaibigan ni Arkin pero ayaw niyang masira iyon kung saali mang wala itong pagtangi para sa kanya. Tiyak,magugulo ang sitwasyon. Tapos aabot pa sa puntong magkaka-ilangan sila, tapos malalayo ang loob sa isa`t isa. Tapos .. Ah! Ang daming tanong na sumulpot sa utak niya. Kinuha nalang niya ang librong nasa side table at binasa iyon para makatulog. Ngunit hindi pa rin siya dinadalaw ng antok.

Lumabas siya ng kwarto at tumungo sa kusina para ipagtimpla ang sarili ng gatas. Ganoon talaga siya kapag hindi nakakatulog. Iinumin na sana niya ang gatas ng makarinig ng kaluskos sa labas ng kanilang bahay. Pagsilip niya sa bintana ay may kung anong anino na naglalakad dahilan para siya`y kabahan. Pero biglang naglaho iyon at may kung anong bagay ang bumagsak.

Dagli siyang lumabas ng bahay para tingnan kung ano iyong nakita niya. Sigurado siyang malapit lang sa bahay nila naglaho ang anino. Pinagpapawisan siya habang mahinang binuksan ang gate. Madilim-dilim sa labas kaya wala siyang nakita at huminga nang malalim. Baka guni-guni lang niya iyon. Papasok na sana siya nang may kung anong bagay ang pumulupot sa paa niya. Ibubuka na niya ang bibig ngunit natigil nang makitang meron nga palang tao. Sigurado siyang lasing ito dahil sa amoy palang nito.

Nang mapagsino iyon ay ganoon na lang ang kanyang pagtataka. Si Arkin. Hindi nito ugali ang uminom. Sigurado siyang may problema ito, pero hindi nito sinasabi sa kanila. Masayang-masaya pa nga ito ng makita niya sa eskwelahan. Pero ano ito ngayon?
Tumingin siya sa loob ng kanilang bahay. Nahihimbing sa pagtulog ang mga taong naroon. Napabuga siya ng hangin. Mukhang dadalhin pa niyang mag-isa ang mokong. Tinapik niya ang pisngi nito.

“Arkin. Hoy! Gumising ka nga diyan. Naman oh, di mo pa ata kilala kung anong kama eh”

Umungol lang ito. “Patay” kagat-labi ni Chi.


SHE was fond of gazing him. Habang dinadampi niya ang basang bimpo sa mukha nito`y hindi niya mapigilang damhin iyon, na para bang inukit iyon ng isang napakagaling na iskultor. Bumaba ang kamay niya sa maninipis na labi nito.

“Isa lang pramis” bulong ni Chi. Lumunok muna siya at dahan-dahang inilapit ang mukha dito. Binigyan niya nang mabilis na halik ang labi nito. Ngumiti siya pagkatapos. Naalimpungatan si Arkin at umungol ito. Bumukas ang mga mata nito at nakita siya. Matinding kaba ang naramdaman ng dalaga, kinabig siya ni Arkin at ikinulong ang mukha niya sa mga maiinit na kamay nito. Ngumiti ito kay Chi, at ..

Hindi niya maipaliwanag ang sensasyong dulot ng halik na iyon. It was her official first kiss at kahit pa nga iyon ang pinaka-una`y sigurado siyang magaling talaga itong humali. Hindi niya alam kung sino ang bumitaw. Kahit hindi na magkadikit ang kanilang mga labi ay parang nanatili pa rin iyong nakadikit sa kanya. Ah. Ganiyan pala ang first kiss at masaya siyang ito ang unang nakahalik sa kanya. Walang pagsidlan ang kanyang saya.


Inangat ni Arkin ang isang kamay sa kanyang mukha. His eyes were half open. “Lexy,bakit?” parang hirap na hirap pa nitong sabi.


Para siyang binuhusan ng nagyeyelong tubig. Hinalikan siya nito pero iba pala ang nasa isip nito? At sino si Lexy? Wala siyang alam na may girlfriend ito sa ngayon,oo may mga nagugustuhan si Arkin pero ngayon lang niya ito nakita ng ganoon. Nasasaktan ito, siguro nga`y mahal na mahal nito iyon. Iniisip pa lang niya iyo`y para nang sinaksak ang puso niya.

Tumayo si Chi at humarap sa bintana. Doo`y pinalaya ang mga luha. Buti nalang at nakatulog ulit si Arkin. Hindi pa nga nagsisimula ang laban pero mukhang talo na siya.

SANA`Y AKO NA LANG

SANA`Y AKO NA LANG


Simula pa noon ay naging matalik na magkakaibigan na sina Arkin,Chi,at Jefferson. Hindi biro ang pinagsamahan ng tatlo kung kaya`t ganoon na lang ang tibay ng kanilang samahan. Ngunit nanganganib yung mabuwag nang dahil lang sa pag-ibig.

Will they let love rule over them or just let it slipped away?



CHAPTER 1:

Panay ang ngiti ni Chi habang nakaupo sa isang malaking bato sa tapat ng kanilang bahay, at para bang isang di mapalagay na kiti-kiti. Nangunot ang noo ni Jefferson o Jepot sa mga malalapit na kaibigan, nang makita ang una na panay ang hagikgik. Unti-unti ay lumapit siya sa likod ni Chi at ..

“Bang!” sundot ni Jepot sa pisngi ng kaibigan nang lumingon ito nang mapansing merong ibang tao.

“Panira ka naman eh! Nagmo-moment yung tao tapos bigla ka nalang ..” nguso ni Chi.

“Eh,ano ba kasing nangyayari sayo? Para kang sinapian nang kiti-kiti diyan ah?” taas-kilay naming sabi ng kaharap.

“Sekretong malupet!” sabay tawa ni Chi. “Halika na nga, kanina pa ako naghihintay sa`yo ah, male-late na tayo oh?” dugtong nito at tumingin sa relong pambisig.

Nagkamot-ulo naman ang binata, at luminga-linga. “Asan na ba kasi si Arkin?”

“Oh,ayan na pala eh” turo ni Chi sa paparating na si Arkin.

“Tara,guys!” sabi nito,at nagsimula nang maglakad patungo sa school nila. Sumunod naman ang dalawa. Mga ilang metro lang kasi ang layo niyon kaya mas pinili nalang nilang maglakad para makatipid sa pamasahe. Araw-araw nilang ginagawa yun kung hindi man umuulan. Sila na talaga ang parating magkasama. Magkaibigan na kasi sila at magkapitbahay simula pa noong elementarya. Kahit nga mga magulang nila`y malalapit rin sa isa`t isa. Kilalang-kilala na nila ang likaw ng bituka ng bawat isa. At ngayon nga`y nasa highshool na sila. Si Chi ay third year at sina Arkin at Jepot naman ay parehong nasa fourth year sa pinapasukang paaralan.



“Ah,Chi!” tawag ni Arkin nang magkahiwa-hiwalay na silang tatlo para pumasok sa kanilang room. Bigla ay lumapit uli ang binata sa kaibigan.
“Pahiram muna ng ballpen oh,nawala nga pala kasi yung sakin eh. Hindi pa ako nakakabili ulit. Isasauli ko mamaya,pramis” nakataas-kamay pa ang isang kamay nito tanda ng panunumpa.

Ngumisi si Chi “Ikaw naman,kahit di mo na isauli. Para namang hindi tayo magkaibigan niyan eh” tapos ay kinuha nito ang bolpen sa bulsa ng sariling bag at iniabot agad iyon sa kaharap.

Ngayon lang nakakita si Jepot ng ganoong klaseng ngiti mula kay Chi. Pati mga mata nito ay palaging nakangiti na para nang walang bukas. Blooming? Hmm, hindi nalang niya binigyang pansin iyon at sakto namang nag-ring ang bell kaya nagmadali na ang tatlo patungo sa kani-kanilang silid-aralan.

KO NO OCHIRU CH 3

KOI NO OCHIRU CHAPTER 3

SINUNDAN ni Ken ang papalayong babae. Naabutan niya itong umiiyak sa gilid ng kanyang kotse. Nilapitan niya ito at inabutan ng panyo. Nag-angat ito ng mukha at tila napahiya pa ito dahil sa ginawa nitong paghalik sa kanya. Siya na mismo ang nag-abot niyon sa kamay nito nang hindi man lang ito kumilos.

“A-arigatou” mahinhin nitong pasalamat.

“Doo-itashi-mashite” nakangiti namang ganti ni Ken.

“What happened?” dugtong niya.

Hindi siya sumagot bagkus ay sinipat muna niya ang kabuuan nito. She`s right. He`s one hell of a hunk at matangkad nga. And then she cleared her throat.

“I don`t talk to strangers” simpleng tugon niya.

Tiningnan siya nito na parang hindi makapaniwala. “Oh,I see. You don`t talk to strangers but you just kiss,right?” pinakita pa nito ang nakakalokong ngiti. Nag-init ang pisngi ng dalaga. Pinatatamaan siya nito. Naisahan siya dun ah?

Tumingin siya sa ibang direksyon. Naramdaman niya ang init ng katawan nito ng tabihan siya. Bahagya pa siyang napa-kislot. Hm, matindi ang dala nitong epekto sa sistema niya. Hindi niya maipaliwanag. Maybe because he`s something?

“Daijobu ?” tanong ulit nito.

“Shirimasen”

“Anong hindi mo alam?” usisa ulit nito.

“Basta. Mahirap ipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon” sabay pahid ulit sa mga luha niya.

Umungol lang ang binata. Bumuga ito ng hangin na siyang nagpalingon ng dalaga dito. Nakatingin ito sa kawalan. Mukhang tama siyang may lungkot din itong nadarama.

“He don`t love you?” mahinang tanong ng binata at isinandal ang likod sa gilid ng kotse.

Nangunot ang noo ni Hazel. Mukhang nabasa nito ang iniisip niya. Kahit hindi sila magkakakilala ay magaan ang loob niya sa estranghero. Gusto niyang mahingahan ng sama ng loob at ito lang ang kasama niya. Wala naman sigurong problema doon. Marahil ay narinig nito ang lahat ng pinag-usapan nila kanina ni Jeff.

Tumango siya at malungkot na ngumiti “Hindi ba ako maganda?” wala sa sariling naitanong iyon dito.

“Bulag lang ang magsasabing hindi. Wala sa`yo ang problema,nasa kanya. Marami ka pang makikitang mas karapat-dapat sa kanya. Huwag mo nang aksayahin ang oras sa isang katulad niya” pangongonsola nito.

“Alam mo, parehong pareho kayo ng bestfriend ko. Eh, ikaw? Napansin ko rin na malungkot ka ah?”

Napabuntung-hininga ito ng malalim “Uh-huh. Ikinasal na iyong taong mahal ko sa bestfriend ko”

“Oh!” bulalas ni Hazel.

“It`s hard I know. Eh di sana kinalimutan mo nalang siya. Ang lakas ng loob mong mag-advice sakin na maghanap na ng iba,eh ni ikaw nga hindi maibaling ang pagtingin sa iba” natatawa niyang sabi.

Bahagya rin itong napangiti sa sinabi niya. Oo,nga naman. Tama ang sinabi ni Hazel. Bakit sa mga kaibigan at kakilala niya`y nakakapag-advice siya, pero ang sarili niya`y hindi niya naaasikaso? Hindi lang talaga madaling kalimutan si Annie. Isa itong napaka-espesyal na babae.

“May point ka diyan!” si Ken.

Natawa ulit ang dalaga at natigil lang nang may naalala “T-teka. Ngayon ko lang napansin na nagtatalog ka ah?!” nanlaki ang mata nito.

Tumawa lang din ito.

“Wow, you`re so fluent” mangha nitong wika.

“Yeah. Dito kasi ako lumaki sa Pilipinas kaya ayun” amin niya.

“Oh, suteki!” napa-hapon ang dalaga dahil sa mangha.

Naputol lang ang tawanan nila nang mag-ring ang cellphone ng huli.

“What?! O-okay. I`m coming!” taranta nitong wika sa kabilang linya. Pagkatapos nitong magpaalam sa kausap ay hinarap siya.

“Uhm, I gotta go. I enjoyed your company. Thanks” nakangiti nitong wika.

Mabilis ang naging paghakbang ni Hazel palayo sa binata at nag-abang ng taxi. Naging mabilis din ang pagsakay nito sa sasakyan. Ni hindi na nga nito napansin ang pagkaway niya dahil sa pagmamadali nito.

PAUWI na siya ng may maalala. Umingit tuloy ang gulong ng kanyang Mercedes Benz dahil sa pabiglang diin niya sa preno. Naitampal niya ang sariling noo. Nawala sa isip niyang itanong doon sa babae ang pangalan nito.

Ang ipinagtataka lang niya`y hindi naman siya ganoon. Sa tuwing may makikitang babae,kahit gaano pa kaganda ay kung minsan hindi naman siya nag-aabalang magtanong pa. Sabagay,ang mga babae naman ang lumalapit sa kanya. And if they introduce themselves or,he don`t care that much.

Oo nga,ang babaeng iyon ang lumapit sa kanya pero sadyang nabighani siya dito kung kaya`t siguro`y ang pangalan nito ay nalimutan niyang itanong. Damn! He need to get to know that beautiful stranger.

“POP,are you okay now?” malambing na tanong ni Hazel sa ama. Nakaupo siya sa gilid ng kama nito at magkahawak-kamay. Tarantang-taranta talaga siya nang tumawag ang mama niya na inatake ito sa puso.

He nodded smiling. “Your pop is so much fine now,Iha. Look! I`m strong” nakatawa pa nitong wika. Nag-posing pa itong parang isang body-builder.

She laughed. Pero hindi pa rin maalis-alis sa kanya ang pag-aalala. Mild heart attack lang daw iyon sabi ng kanilang family doctor nang makausap niya ito kanina. But that couldn`t stop her from being paranoid,well in a good way. Baka kasi maulit na naman iyon at ayaw niyang mangyari iyon.

“Yup,I know pop. But you need to be more stronger. Ayaw mo niyon? Mag-exercise ka kasi,tapos panay pa ang kain niyo ng matataba. Ayan tuloy. Ha? You could do jogging outside every morning para na rin maarawan ka. Hindi ka na lumalabas ng bahay eh” si Hazel.

“Labas ng bahay. Bakit pa? I just go outside when I have my work” malungkot nitong wika. Ilang araw na itong nananatili sa bahay. Nalugi ang kompanya nila kaya nagging matamlay na rin ito. Simula pa kasing hindi pa siya napanganak ay doon na ito nagtatrabaho. Pamana pa ito ng kanyang grandparents niya kaya ganoon na lang ang panghihinayang nito . Sinisisi nito ang sarili dahil doon na sa tingin naman niya`y hindi dapat. His father loves his work. He puts dedication on it everytime.

Naapektuhan lang talaga ang kompanya nila at naisara ito nang ganun ganun lang dahil sa global recession. Hindi nakayanan pa ng magulang niya ang pagpapatakbo sa negosyo nila na nag-eexport ng furnitures patungo sa iba`t ibang panig ng kontinente. Sa China,Singapore,Korea,Japan at iba pa. Pero nag-back out ang mga dealers at buyers nang magsimula ang recession. Lumipat na rin sila sa mas maliit na bahay.

Kung kaya`t ngayon ay nahihiya na itong lumabas ng bahay. Hindi ito makapaniwalang nagging pabaya ito sa negosyo nila. Pero taliwas iyon sa iniisi niya. Kilala niya ang ama at hindi nito ugali ang ganoon.

“Work” si Hazel at pina-ikot ang eyeballs. “Pop,you don`t have a work now but it doesn`t mean that you have to stay here. Dito sa apat na sulok ng bahay. Dito sa loob ng kwarto. Your life doesn`t end here. We can put up a small business and i`m trying to find work. So don`t worry okay?” pangungumbinsi niya.

Umiling ito. Ibig sabihin lang ay tutol ito sa pagtatrabaho niya. Kung maari ay hindi siya nito papayagan. Mahal na mahal kasi siya nito at nasanay na rin siyang mamuhay nang maginhawa, walang iniisip na problema,kung baga buhay prinsesa.

She sighed. Kahit naman happy go lucky siya ay open minded naman siya. Kung ganito na ang pamumuhay nila`y kailangan niyang magsikap. Hindi habambuhay na aasa siya sa iba. Sa mga magulang. Noon pa man ay gusto na rin niyang maging independent pero ang papa lang niya ang hadlang. Gusto nitong manatili lang siya sa bahay. Walang inaatupag na trabaho. Dahil nga daw sa meron namang trabaho ang papa niya. Eh ano ngayon? Kaya hindi pwedeng tatanga siya at sitting pretty lang. Kailangan niyang kumilos.

“Oo nga naman Ben. Imbes na magmukmok ay kumilos ka. Mas ngayon natin kailangang magsikap lalo pa`t wala na ang kompanya natin” sita ng kanyang mama pagpasok nito sa kwarto. Dala dala nito ang isang mangkok na may lamang umuusok pang sopas. Umupo rin ito sa kabilang gilid ng kama.

Natigil saglit si Ben at malalim ang naging paghinga. “Well, I guess your right” ang nasabi nalang nito.

Napaisip si Hazel. Bukas na bukas din ay maghahanap na siya ng trabaho. Nae-excite rin siya sa gagawin. Sana naman ay suwertehin siya dahil kating-kati na siyang may ginagawa. Kahit pa tutol ang kanyang ama, siya ang masusunod this time.